Co jest głównym założeniem przywództwa sytuacyjnego P Herseya, A i KH Blancharda?
Przywództwo sytuacyjne, opracowane przez Paula Herseya, Kennetha Blancharda i Deweya E. Johnsona, jest teorią zarządzania, która skupia się na dostosowywaniu stylu przywództwa do potrzeb i umiejętności pracowników. Zamiast stosowania jednego uniwersalnego stylu przywództwa, ta teoria podkreśla znaczenie elastyczności i dostosowania się lidera do różnych sytuacji.
Podstawowe założenia przywództwa sytuacyjnego
Przywództwo sytuacyjne opiera się na dwóch głównych założeniach:
- Pracownicy różnią się pod względem umiejętności i motywacji: Każdy pracownik ma inne umiejętności, doświadczenia i motywacje. Niektórzy są bardziej doświadczeni i pewni siebie, podczas gdy inni mogą potrzebować większego wsparcia i kierowania. Przywództwo sytuacyjne zakłada, że lider powinien dostosować swoje podejście do indywidualnych potrzeb pracowników.
- Sytuacje różnią się pod względem wymagań: Różne sytuacje w miejscu pracy wymagają różnych stylów przywództwa. Na przykład, w sytuacji, gdy pracownik jest nowy i niezorientowany, lider może zastosować bardziej dyrektywny styl przywództwa, podczas gdy w przypadku doświadczonego pracownika, który jest samodzielny, lider może zastosować bardziej delegujący styl przywództwa.
Model przywództwa sytuacyjnego
Hersey i Blanchard opracowali model przywództwa sytuacyjnego, który składa się z czterech stylów przywództwa:
- S1: Dyrektywny styl przywództwa: W tym stylu lider podejmuje decyzje samodzielnie i wydaje jasne instrukcje pracownikom. Jest stosowany w sytuacjach, gdy pracownicy są nowi, niezorientowani i potrzebują silnego kierowania.
- S2: Przywództwo wspierające: W tym stylu lider nadal podejmuje decyzje, ale angażuje pracowników i udziela im wsparcia. Jest stosowany w sytuacjach, gdy pracownicy są gotowi do nauki i potrzebują wsparcia, aby rozwijać swoje umiejętności.
- S3: Partycypacyjne przywództwo: W tym stylu lider angażuje pracowników w proces podejmowania decyzji i wspólnie ustala cele. Jest stosowany w sytuacjach, gdy pracownicy są doświadczeni i zaangażowani, a lider chce wykorzystać ich wiedzę i umiejętności.
- S4: Delegujący styl przywództwa: W tym stylu lider przekazuje odpowiedzialność za podejmowanie decyzji i wykonywanie zadań pracownikom. Jest stosowany w sytuacjach, gdy pracownicy są doświadczeni, pewni siebie i samodzielni.
Zalety przywództwa sytuacyjnego
Przywództwo sytuacyjne ma wiele zalet, które przyczyniają się do skuteczności zarządzania:
- Indywidualne podejście: Przywództwo sytuacyjne umożliwia liderowi dostosowanie swojego stylu do indywidualnych potrzeb pracowników, co zwiększa ich motywację i zaangażowanie.
- Elastyczność: Lider może dostosować swoje podejście w zależności od zmieniających się sytuacji w miejscu pracy, co pozwala na skuteczne zarządzanie różnymi wyzwaniami.
- Rozwój pracowników: Przywództwo sytuacyjne stawia nacisk na rozwój umiejętności pracowników poprzez udzielanie im odpowiedniego wsparcia i autonomii.
- Skuteczność: Dostosowanie stylu przywództwa do potrzeb pracowników i sytuacji przyczynia się do zwiększenia efektywności i osiągania lepszych wyników.
„Przywództwo sytuacyjne to podejście, które pozwala liderom dostosować swoje zachowanie do różnych sytuacji i potrzeb pracowników. Poprzez elastyczność i indywidualne podejście, przywództwo sytuacyjne przyczynia się do skutecznego zarządzania i rozwoju zespołów.”
Wnioskiem jest to, że przywództwo sytuacyjne P. Herseya, A. i KH Blancharda opiera się na dostosowywaniu stylu przywództwa do umiejętności i motywacji pracowników oraz wymagań sytuacji. Poprzez elastyczność i indywidualne podejście, liderzy mogą skutecznie zarządzać zespołami, rozwijać umiejętności pracowników i osiągać lepsze wyniki.
Głównym założeniem przywództwa sytuacyjnego według Herseya i Blancharda jest dostosowanie stylu przywództwa do poziomu dojrzałości podwładnych.
Link tagu HTML: https://tuts.pl/
